Het verhaal van Laura
Drie jaar geleden werd er borstkanker bij mij vastgesteld.
Het was een heftige tijd, maar ik ben gelukkig weer de oude en heb weer mijn energie terug. Mijn man zegt: ‘Je hebt zelfs méér energie nu!’
Maar ik heb het heel zwaar gehad. Eerst kreeg ik twee operaties en daarna zes (preventieve) chemokuren. Maar ik wilde het doen en volhouden, zodat ik er echt alles aan gedaan zou hebben.
Ik was doodmoe
De vermoeidheid was bij mij het voornaamste probleem. Heel slecht slapen en de hele dag zó ontzettend moe, ik kon op een zeker moment nauwelijks de trap nog op. Daarom ben ik na de vijfde kuur, in overleg met de arts uiteraard, gestopt. Ik kon niet meer! En de arts zag ook aan me dat ik helemaal op was. Omdat de chemo’s preventief waren kon ik gelukkig ook stoppen. Dat is natuurlijk per patiënt verschillend.
Een pruik
Omdat ik pas later hoorde van Toupim had ik al een pruik aangeschaft. Echt een mooi ding, maar het bleef voelen als een pruik. Ik was er onzeker door, ik bleef er maar aan plukken.
Mijn man zei: “Met of zonder haar, ik zie gewoon jou!”
Haarband van Toupim
Toen ik getipt werd over de Eigenhaar-band Toupim was gelukkig het haarverlies nog niet begonnen. Ik heb toen mijn haar op tijd kunnen afknippen en naar Toupim opgestuurd.
Ik was zo blij met mijn eigen haar aan een haar-band. Uiteindelijk heb ik deze veel meer gedragen dan m’n pruik, want hiermee voelde ik me weer mezelf. En het zat gewoon fijn, het was een hele warme zomer en met die pruik had ik het zo warm. Thuis droeg ik meestal niks, of alleen een mutsje. Mijn man zei wel steeds heel lief: Met of zonder haar, ik zie gewoon jou!’.
De impact
De onzekerheid over het verloop van de ziekte heeft de meeste impact op me gehad. Ik maakte me zorgen over dingen als: ‘Komt mijn haar weer terug? Blijf ik altijd zo moe?’ Daarom ging ik op zoek naar mensen die in dezelfde situatie zaten, maar die vond ik niet. Er zijn natuurlijk wel praatgroepen, maar dat was niet echt iets voor mij. Je zoekt het gewoon in je eigen omgeving, maar dat was er dan niet. Die onzekerheid over hoe het verder zou gaan vond ik heel zwaar. Het verloop is per patiënt verschillend dus niemand kan het je ook vertellen.
Tips voor andere vrouwen
Ik zou vrouwen aanraden te blijven sporten, of bewegen in elk geval. Ik was helemaal geen grote sporter maar dat heb ik wel gedaan, 3x per week. En ook belangrijk: Blijf jezelf verzorgen, maak er toch werk van. Zorg dat je je nog vrouw voelt, dat je ogen weer spreken. En verzamel lieve vrienden en familie om je heen, die af en toe voor je koken, of even met je naar buiten gaan. Neem rust, luister naar je lijf en bewaar je energie voor je genezing.
Liefs, Laura
